Tijdens de bijeenkomst van 4 november verklaarde prof. Pier Siebesma de opwarming van de aarde en de onzekerheden daarin.
In het eerste deel van de lezing beschouwde Siebesma de energiebalans van de aarde. De inkomende energie van de zon, de opname van de aarde en de terugkaatsing. Waterdamp speelt bij die terugkaatsing een hele belangrijke rol. In die balans is de ingaande energie uiteindelijk gelijk aan de uitvallende straling. – In deel twee verklaart hij de onbalans die ontstaat door de toename van CO2 in de atmosfeer. De CO2 en de waterdamp houden meer warmte vast; de uitgaande straling wordt tegengehouden, wat tot onbalans en opwarming leidt, totdat een nieuw evenwicht ontstaat met een warmere aarde. – Hoe hoog die temperatuur is, is ingewikkeld te bepalen. Want hoeveel broeikasgassen blijven in de atmosfeer? En CO2 is niet het enige broeikasgas, ook methaan is bijvoorbeeld een belangrijk gas. Maar methaan heeft een korte levenscyclus en CO2 een hele lange.
Wat het vooral ingewikkeld maakt een goede voorspelling te doen zijn de terugkoppelsystemen in het klimaat. Waterdamp is daarbij een zeer belangrijke factor. De toename van broeikasgas leidt tot temperatuurverandering, wat leidt tot meer waterdamp in de atmosfeer. Maar tot hoeveel meer of minder wolken dat leidt, en lastiger nog, waar op aarde meer of minder wolken zullen zijn is moeilijker te voorspellen. Modellen lopen daarin uit elkaar.
Die onzekerheden zie je terug in de 12 modellen waarop het IPCC rapport is gebaseerd. Maar zeker is dat we rekening moeten houden met een toename van 1,2 graden bij een verdubbeling van de CO2 in de atmosfeer.
zie de hele lezing terug op: https://www.youtube.com/watch?v=uI9lAMXCdvc
